Day1 แรกพบ

 

มองนาฬิกาข้อมือ เป็นเวลา9โมงครึ่งพอดีที่อั้มขับรถมาจอดเพื่อรับเราสองคนไปยังบูเดอช่า บ้านใกล้ชิดดวงดาว “ ที่นั่นจะเป็นยังไงกันนะ “

สมองคิดไปพร้อมทั้งมองวิวข้างทางไปด้วย การออกจากชีวิตประจำวันเดิมๆเพื่อไปเจอสิ่งใหม่ๆ คือสิ่งที่ฉันโปรดปรานมาโดยตลอด

ชอบความรู้สึกที่ไม่รู้ว่าข้างหน้าจะเจอกับอะไร การได้เรียนรู้และทำความรู้จักกับสิ่งแปลกใหม่ คือความเพลิดเพลินอย่างหนึ่งในชีวิต มันทำให้เรารู้จักโลกนี้มากขึ้น

 

ออกจากตัวเมืองเชียงใหม่ได้ไม่นาน ถนนที่เรียบๆก็เริ่มจะคดเคี้ยวขึ้นทุกที ทำให้นึกถึงครั้งที่ขึ้นไปสอนเด็กๆบนดอย รถวิ่งไปบนถนนที่ขรุขระ ผ่านโค้งนับร้อย ถ้าคราวนั้นไม่ได้กินยาแก้เมารถล่ะก้อ มีหวังสลบก่อนไปถึงโรงเรียนแน่ คราวนี้เห็นท่าไม่ดี รีบหยิบเอายาแก้เมารถที่เตรียมไว้กินกันไว้ก่อน

ตาลขยับตัวพร้อมกับตั้งท่าจะหลับยาว “นอนละนะ” ตาลหันมาบอกพร้อมหลับตาพริ้ม ทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล 3 ชั่วโมงจากเชียงใหม่ คงพอมีเวลาให้หลับเอาแรงได้บ้าง

 

ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกทีเมื่อได้ยินเสียงอั้มพูดเบาๆ “ถึงร้านอาหารแล้วครับ เราจะแวะทานอาหารเที่ยงที่นี่ก่อนขึ้นไปบูเดอช่า” ร้านอาหารที่นี่เป็นร้านไม้ธรรมดา แต่อาหารรสเด็ดมากโดยเฉพาะยำเห็ดเข็มทองทอดกรอบ น้ำยำเข้มข้น แซ่บ ยิ่งคำไหนตักไปเจอเห็ดทอดกรอบด้วยแล้ว ฮึ้มม อร่อยจิงๆ อาการง่วงนี่แทบจะหายเป็นปลิดทิ้งจากมื้อนี้  “พี่โอมบอกว่าถึงแล้วจะพาไปหาเด็กๆในหมู่บ้าน จะซื้อขนมเตรียมไว้แจกเด็กก็ได้นะครับ” อั้มบอก เรากับตาลหันมาสบตากัน เย๊! จะได้ไปเจอเด็กๆด้วย พอดีข้างร้านอาหารมีขายของชำก็เลยแวะซื้อขนมปี๊ปและปีโป้ไว้ให้เด็กๆตอนแจอกัน

 

หลังจากผ่านเส้นทางคดเคี้ยวไปอีกพักใหญ่ๆ รถก็มาจอดนิ่งสนิทอยู่หน้าบ้านไม้ธรรมดาๆหลังนึง “ถึงแล้วหรออั้ม” เราถามอั้มเพื่อความแน่ใจ “ถึงแล้วครับ” อั้มตอบพร้อมกับเปิดประตู เรากับตาลรีบจัดแจงหยิบสัมภาระและเสบียงที่เตรียมมาลงจากรถ

เป็นครั้งแรกที่ได้เจอกับโอม ชายหนุ่มร่างเล็กที่มีรอยยิ้มที่แสนจะจริงใจ โอมเข้ามาทักทายตามประสาเจ้าบ้าน และให้กล้วย น้องผู้หญิงที่ยิ้มเก่งพอๆกัน เป็นคนพาพวกเราเก็บกระเป๋าในห้องพัก

 

ความสงบร่มรื่นคือความรู้สึกแรกหลังจากได้มายืนที่บูเดอช่า บ้านใกล้ชิดดวงดาว มองผ่านระเบียงไม้ออกไปก็จะเห็นเป็นวิวภูเขากับต้นไม้ สีเขียวของใบไม้ตัดกับสีฟ้าของท้องฟ้า ลมเย็นพัดมาเบาๆ ทำให้รู้สึกสดชื่นเข้าไปถึงหัวใจ เราสูดหายใจเข้าลึกๆตามประสาคนเมืองที่ตื่นเต้นเวลาได้สัมผัสกับธรรมชาติ  “สดชื่นจัง ตาล!ไปสำรวจรอบๆบ้านกันมั๊ย!?”  ฉันรีบจัดแจงหยิบกล้องคู่ใจ พร้อมกับชวนตาลไปสำรวจบริเวณรอบๆ

 

บ้านไม้หลังนี้มีใต้ถุนสูง จะเดินลงไปด้านล่างก็ต้องใต่บันไดท่อนไม้ลงไป ฉันก้าวลงอย่างๆเงอะๆงะๆ ด้วยความที่ยังไม่ชินและกลัวตก พอลงไปถึงก็ต้องยิ้มกว้างเมื่อเห็นแปลงผักชี สีเขียวของผักชีพร้อมกลิ่นหอมๆผสมกลิ่นดินลอยขึ้นมาแตะจมูก ชวนให้หิวข้าวอีกรอบ ถัดออกไปเป็นเปลที่ผูกไว้กับต้นไม้ เงาของร่มไม้และบรรยากาศตอนนั้นเหมือนมีแรงดึงดูดให้ลงไปนอนที่เปลนั้น “ขอนอนเล่นตรงนี้แป๊ปนึงน๊า” ไม่น่าเชื่อแค่ลงไปนอนเล่นๆ หลับตาเฉยๆแค่สองสามนาทีแต่เกือบจะหลับไปจริงๆ ถ้าไม่มีมือตาลมาเขย่า “เฮ้ยย ตื่นๆจะหลับอีกแล้วหรอ” เสียงตาลปลุกทำให้ตื่นจากภวังค์ “ตาลลงมานอนสิ สบายยยยมากๆอ่ะ” ตอนที่นอนอยู่ในเปลใต้ต้นไม้ แล้วเงยหน้ามองด้านบน เห็นยอดไม้สีเขียวๆกับแสงแดดรำไร มันเป็นความรู้สึกที่ดี๊ดี สบายที่สุดเลย